Η 6η Μαρτίου έχει
καθιερωθεί ως η μέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού. Όταν μιλάμε για σχολικό
εκφοβισμό, δεν εννοούμε μια διαμάχη ή σύγκρουση μεταξύ δυο μαθητών ή μαθητριών,
δεν είναι το πείραγμα, το αστείο προς κάποιον συμμαθητή που γίνονται σε
συγκεκριμένο χρόνο, δεν έχουν συνέχεια και δεν επηρεάζουν την
συναισθηματική κατάσταση των παιδιών. Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα πιο
σύνθετο φαινόμενο που αυτό που τον ξεχωρίζει από το πείραγμα και τον τσακωμό,
είναι η ένταση του, η διάρκεια του, η ανισορροπία δύναμης μεταξύ των
εμπλεκόμενων μερών και η συναισθηματική επίδραση που έχει πάνω στα παιδιά.
Με λίγα λόγια ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια κατάσταση
επαναλαμβανόμενη, κατευθύνεται σε συγκεκριμένα παιδιά από παιδιά (πολλές φορές
και ομάδα παιδιών) που υπερέχουν σωματικά και έχουν ως αποτέλεσμα το
παιδί που εκφοβίζεται να νοιώθει απομονωμένο, να βιώνει άγχος και φόβο, να
παρουσιάζει σχολική άρνηση και διάφορες συναισθηματικές δυσκολίες.
Γενικά ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να
περιλαμβάνει :
- Χτυπήματα
- Απειλές, εκβιασμό, πειράγματα, παρατσούκλια, κοροϊδία , διάδοση
φημών
- Εσκεμμένο αποκλεισμό μαθητών από διάφορες κοινωνικές και
σχολικές δραστηριότητες,
- Σεξουαλική παρενόχληση
- Κλοπές ή και Ζημιές στα προσωπικά αντικείμενα του παιδιού που
βιώνει εκφοβισμό
Τις περισσότερες φορές τα παιδιά που βιώνουν
εκφοβισμό δεν το λένε σε κανένα γιατί:
Ντρέπονται.
Η
ντροπή είναι ένα συναίσθημα που ακολουθεί τον σχολικό εκφοβισμό καθώς τα παιδιά
νοιώθουν ότι όλοι γελάνε μαζί τους
Φοβούνται.
Τα
παιδιά θεωρούν ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι και φοβούνται ότι ο οποιοσδήποτε
χειρισμός θα θυμώσει το παιδί ή τα παιδιά που το εκφοβίζουν και τα πράγματα θα
χειροτερεύσουν
Νιώθουν ότι φταίνε.
Η
σκέψη των παιδιών είναι ενοχική και ιδιαίτερα σε καταστάσεις βίας. Θεωρούν ότι
εκείνα φταίνε, ότι εκείνα προκάλεσαν αυτή την κατάσταση
Σκέφτονται ότι θα απογοητεύσουν / στενοχωρήσουν τους γονείς τους.
Όλα τα παιδιά αποζητούν την αγάπη και τον θαυμασμό των γονιών
τους. Θεωρούν λοιπόν ότι αν μάθουν οι γονείς τους αυτό που συμβαίνει θα
απογοητευτούν και θα στενοχωρηθούν.
Γι’ αυτό οι γονείς θα πρέπει:
- Να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Οποιαδήποτε
ξαφνική και χωρίς εμφανή αιτία αλλαγή στη συμπεριφορά τους, στη διάθεση τους,
στην όρεξη τους, στον ύπνο τους, στη γνώμη τους για κάποια άτομα, στη σχολική
τους παρουσία, στην σχολική τους επίδοση πρέπει να τους προβληματίσει και
διακριτικά να διερευνήσουν τι συμβαίνει.
- Εάν αντιληφθούν ότι το παιδί τους βιώνει εκφοβισμό θα πρέπει σε
πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης να κουβεντιάσουν με το παιδί τους για
την εμπειρία του και γενικά για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού
- Να αποενοχοποιήσουν το παιδί.
- Να εξηγήσουν στο παιδί ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του
φέρεται έτσι
- Να επιβραβεύσουν το παιδί που συμμετείχε στην κουβέντα και
αποκάλυψε σημαντικά πράγματα
- Να μην βάλουν το παιδί σε διαδικασίες αντεκδίκησης. Δεν έχουν
κανένα αποτέλεσμα
- Να αναδείξουν στο παιδί τη σημασία του να έχει επικοινωνία με το
δάσκαλο και να εξηγήσουν τη διαφορά του «μαρτυράω» από το «ζητάω» βοήθεια
- Να θυμούνται ότι ο στόχος είναι να βοηθήσουν το παιδί τους και όχι
να τιμωρηθεί το άλλο παιδί
- Να επικοινωνήσουν με το δάσκαλο
Πηγή: Το χαμόγελο του παιδιού, http://www.hamogelo.gr/4-1/909/Sxolikos-ekfobismos
